TRUE DIRECTIONS (2022-2023)
But I'm a Cheerleader!!!!” roept Megan Bloomfield uit wanneer haar ouders haar thuis opwachten met een interventie. Het lijkt Megan onmogelijk dat ze homoseksueel zou kunnen zijn. Cheerleaders zijn niet lesbisch!
True Directions volgt cheerleader Megan die naar conversietherapie wordt gestuurd nadat haar ouders zich zorgen maken over de lesbische 'neigingen' van hun dochter.
True Directions bekijkt de sinistere praktijk van conversietherapie door een lens van komedie en een hoog camp-gehalte. Kleur als geslachtsbetekenaar wordt tot het uiterste doorgevoerd bij True Directions, met kauwgomroze outfits voor de meisjes en marineblauwe outfits voor de jongens. Het zonovergoten True Directions Barbie-droomhuis is ingericht met blauw en roze; alle objecten lijken in verf gedoopt, wat het geslacht van alle dingen benadrukt en daarmee de kunstmatigheid van genderidentiteit.
Als tegenkleur wordt in het plastic-roze barbie dreamhouse militant taalgebruik gebruikt. De jongeren in het programma worden soldaten genoemd die zich 'begeven op een slagveld van verleiding'. Daarnaast is leidster Mary constant gewapend met een ontsmetter. Terwijl recente films als The Miseducation of Cameron Post en Boy Erased een realistischer, donkerder beeld geven van dit soort behandelcentra, brengt de satirische en de kitscherige esthetiek van True Directions niet alleen conversietherapie, maar ook bestaande ideeën over gender, in diskrediet.linea
ALS DE MUREN KONDEN PRATEN (2021-2022)
In 2022 bestond onze stad Utrecht 900 jaar. Wat zouden de muren van onze stad ons vertellen over de onzichtbaren van de stad? Hoe hebben LHBTIQ+ personen zich de afgelopen 900 jaar door onze stad bewogen, hoe hebben zij elkaar weten te vinden en hoe kregen zij steeds meer een zichtbare plek in onze stad?
Theater Oester deed haar eigen LHBTIQ+ duit in het zakje met een voorstelling over 900 jaar Queer Utrecht. De spelers van Theater Oester namen het publiek mee op reis langs hoogte- en dieptepunten uit de Utrechtse LHBTI+ geschiedenis. Van de sodomieprocessen tot de eerste Canal Pride, van demonstraties tot Midzomergracht, Theater Oester liet zien hoever wij op het gebied van LHBTIQ-emancipatie zijn gekomen en welke strijd we nu nog vechten. Tegen welke muren lopen wij nog op en hoe open-minded zijn wij eigenlijk zelf?
Theater Oester nam onze geschiedenis en zichzelf in deze voorstelling eens grondig onder de loep.
TIPPING THE VELVET (2020-2021)
De 17-jarige Oesterverkoopster Nancy Astley droomt haar leven lang al van de Music Halls. Ondersteboven van Drag King Kitty Butler trekt ze naar het avontuurlijke Londen. Algauw worden ze geliefden en voeren ze samen hun Drag act op in theaters en music-halls. Een droom lijkt werkelijkheid geworden, maar dan leert Nancy dat liefde alleen niet genoeg is. Tipping the Velvet laat de onderkant van de Victoriaanse tijd zien, en legt pijnlijk de hypocrisie ervan bloot.
In Tipping the Velvet wordt een oud stuk ‘variété’ weer tot leven gewekt: de Drag King. ‘Male impersonators’ waren aan het eind van de 19e eeuw een bekend fenomeen in het theater. De Drag King is echter van het toneel verdwenen en in de moderne entertainmentindustrie we zien met name Drag Queens.
Sarah Waters vult met haar historische romans een deel van deze gaten in onze ‘queer history’ in. Wat wij niet weten over dit verleden, dat bedenkt zij zelf. In Tipping the velvet vult ze haar kennis van het verleden aan met fictieve elementen. Ze schildert een wereld van geheime vrouwengenootschappen, gay bars, gay prostitutie en onderlinge verhoudingen in de vrouwenbeweging
